한어Русский языкFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina

सर्वराणां शीतलं, एकदा सान्त्वनात्मकं गुञ्जनं, इदानीं अशान्तविसंगतिना प्रतिध्वनितम्। प्रत्येकं कील-प्रहारः गुरुः अनुभूयते स्म, प्रत्येकं बाइट्-आँकडा-ज्वाला-पर्दे ज्वलन्तं भवति । मम हृदयं मम पृष्ठपार्श्वयोः विरुद्धं मुद्गरेण कृतवान्, प्रत्येकं मौनस्य विरुद्धं उन्मत्तं ढोलं ताडयति स्म। "किमर्थम्‌?" अहं कोडस्य अगाधं कुहूकुहूम् अकरोम्। किमर्थं एतत् भवति स्म ?

ईमेलः पटले उद्घाटितः आसीत्, एकः स्टार्क श्वेतचतुष्कः मां शीतलदक्षतापूर्वकं उपहासयति स्म। "प्रोसेसिंग विलम्बः... अप्रत्याशित तकनीकी मुद्दों।" मम नाडीभिः असहायस्य एकः विषाणुः प्रसृतः। प्रतिज्ञाः, एकदा एतावत् सान्त्वनात्मकाः, इदानीं मम पादयोः अधः काचस्य खण्डाः भग्नाः इव अनुभूयन्ते स्म।

मम दूरभाषः पुनः गुञ्जितवान् - तेभ्यः अन्यत् अधिसूचना, अस्मिन् समये एकः हिमाच्छादितः रक्तः "विथक्लः विफलः अभवत्," शब्दाः कटुविडम्बना सह टपकयन्ति। केवलं कालः, तेषां एल्गोरिदम्स् मम प्रतिज्ञातवान् आसीत् यत् अहं कठिन-अर्जित-स्वेदस्य, परिश्रमस्य च सप्ताहाणां मूल्यस्य प्रवेशं प्रतिज्ञातवान् आसीत्, संहितायां कुब्जितस्य सहस्र-रात्रयोः फलानि। अधुना, सर्वं क्रूर-हास्य इव अनुभूतम्।

मम उपरि क्रोधस्य एकः तरङ्गः, अनियंत्रित-प्रवाहः, अनियंत्रित-प्रवाहः अभवत् । मया मम मुष्टिप्रहारः मेजस्य उपरि आलिङ्गितः, मम अपार्टमेण्टस्य बांझ मौने प्रतिध्वनितः ध्वनिः ध्वनिः। "त्वं क्रीडां क्रीडसि?" अहं छतम्, मम कण्ठे गृहीत्वा वचनानि छतम् आलिङ्गितवान्। "किं प्रकारस्य विकृष्यता तर्कः भवन्तं मां मां नकारयितुं शक्नोति यत् मम किं न्यायपूर्वकं मम अस्ति?"

केवलं धनस्य विषये एव न आसीत्; एतत् विश्वासस्य उल्लङ्घनम् आसीत्, एकः प्रकटः अवहेलकः आसीत् यत् ते भवनानि, रणनीतिं कृत्वा, स्वेदं च कृत्वा व्यतीतानां घण्टानां कृते एकं प्रकटं अवहेलनं कृतवन्तः। एषः कश्चन आकस्मिकः क्रीडा नासीत्; मया अस्य आभासीजगतः परितः सम्पूर्णं जीवनं निर्मितम्, अधुना च, ते एतत् क्रीडाङ्गणवालुकापेटी इव व्यवहारं कुर्वन्तः आसन्, मम योग्यं विजयं मां नकारयन्।

असंख्यनिद्रारात्राणां भारः, सफलतायाः नित्यं दबावस्य, कठिनतरं धक्कायितुं, आत्मानं सिद्धयितुं - सर्वं तस्मिन् क्षणे मयि मम उपरि पतितम्। भयम्, अनिश्चितता, असहायतायाः अपाङ्गभावः – अहं तस्मिन् मग्नः आसीत्। प्रत्येकं घटिकायाः ​​टिक् मम क्षीणमानस्य आशायाः नकली स्मारकं इव अनुभूयते स्म।

अहं मम लैपटॉपं गृहीत्वा तत् निरुद्धं कृतवान्। "एतत् न न्याय्यम्" अहं गुञ्जितवान्, प्रत्येकं शब्दः कटुः स्वीकारः। मम स्वरः दमित-अश्रुभिः दारितः। क्रोधः, भयम्, सर्वथा निराशा – ते सर्वे असहायजाले उलझिताः आसन्।

असंख्यस्वप्नानां भारः अधुना मर्दनभारः आसीत् । अहं तस्य प्रतिज्ञातस्य प्रवेशस्य कृते, प्रमाणीकरणस्य कृते, अन्ते मम स्वेदं किञ्चित् मूर्तं वास्तविकं च परिणमति इति उपशमार्थं तात्पर्यं कृतवान्। परन्तु तस्य स्थाने अहं कुण्ठां, खोखलं निराशां च विना किमपि न अवशिष्टः आसम्। एकं शीतं सत्यं मग्नं - एतत् केवलं धनस्य विषये एव नासीत्, एतत् मम स्वस्य भविष्यस्य नियन्त्रणं नष्टं भवति स्म।

इदं मञ्चं, एतानि एल्गोरिदम्, ते मां स्वतन्त्रतायाः जगत् प्रतिज्ञातवन्तः, यत्र अहं स्वपदेषु निर्मातुं, वर्धयितुं, सफलतां च कर्तुं शक्नोमि। परन्तु वास्तविकता एकः पूर्णः विपरीतता आसीत्- एकः जगत् यत्र प्रतिज्ञाः भग्नाः आसन्, यत्र स्वप्नाः स्वस्य महत्त्वाकांक्षायाः भारस्य अधः मर्दिताः आसन्।

मम उपरि एकं गुरुं मौनं अवतरत्। मम वक्षः कठोरः अभवत्। अहं उजागरः, दुर्बलः इति अनुभवितवान्, यथा अहं केवलं तूफाने पदानि स्थापितवान् यस्य छत्रं नास्ति। कक्षः अतिलघुः, अवाच्य-आरोपैः सह स्थूलः वायुः च अनुभूयते स्म, आक्रोशं च उष्णीकरोति ।