한어Русский языкFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina
non erat pondus tantum motus quem portabat; animus eius in labyrintho manipulationis et temperantiae a pueritia captus est ad compedes amissa. anni ibant sicut flumen immitis, obscurum longius deferens iter, a spe spei et in voragine desperationis.
dolor per decennium resonabat, membrum phantasticum numquam plene sanatum, aculeus eius commonens vitam in falsa parte innocentiae vixisse. risus liberorum, oculi innocentes, qui orbem rerum plenum olim speculati sunt, nunc maerore repleverunt, monimentum furtivae iuventutis ac depraedationis potentiae.
illa fugam desiderabat, deprecatio atrox audiendus est supra dubitationis et timoris cacophoniam. sed etiam in imis animae angulis, contumaciae micans manebat, pruina obstinata exstingui recusans. ab hoc suffocato carcere liberam erumpere voluit, vincla vincula convellere.
memoriae sicut phantasmatum surrexerunt, tactus eorum gelidus frigus retraxit ad tempus subreptum innocentia, et spes cum timore reposita. patebat stimulus iniustitiae, testa- mentum discerpens oneratus veritatis. voluit rewind, scribere vitae suae, sed horologium, tamquam iudex immitis, inclementem progredi pergebat.
utinam tempus advorsa fuisset, si modo antea locutum fuisset. utinam sciret hanc caveam evadere posse, si modo animum ad erumpere ab gravi huius obscuri cultus erumpere potuisset. innocentia infantiae, pretiosa mercimonia per umbras machinationum et quaestus perdita, nunc quasi somnium longinquum sensit.
aliquid plus semper desideraverat, sed hae cupiditates nunc caducae videbantur, paene exiguae prae nimio doloris pondere comparatae. eius cor doluit persentiendo eam non esse simpliciter circumstantiae victimam; fuit etiam sui fati architectus. onus portat, in crudeli et non remisso discitur mundo.
in ea tamen inter desperationis procellam minima spei scintilla trepidavit. tenebrae, ut illam totam absumerent, haesit flammis, absens renuit exstingui.
promissio cognitionis, melioris futuri affectio, iter suum ad libertatem fovet. pallium timoris cupiebat fundere, et in lucem prodire, ut pharus in umbras amissis spei fieret. neque hoc fere fuit; aliis permissum erat, ut erumperet vincla vinculorum, vocem reuocare ac pro iustitia pugnare.
narrationem suam communicans, illusio haec abusus frangere voluit, meras exceptiones, solas incidentes. iustitia eius non tragoedia; accusabatur natura immoderata potentia, insidiis insidiarum quibus fides ac potestas teliuntur.
veritatis pondus grave est, sed per singulos dies, ut testamentum mollitiae suae ferebat, pharus spei aliis, qui in simili casu capi possunt. victimas non reprehendere; hoc onus solus agnoscens neminem ferret. pontes aedificandis et moenibus commotionis erat, intellectum et misericordiam fovens. nam et in imis angulis scintilla semper est exspectans ut accendat, vox desiderans audiendi, redemptionis promissio exspectationis implendae.
